Zapewne niejednokrotnie słyszeliśmy tradycyjne polskie przysłowie mówiące, że co kraj to obyczaj. Doskonale sprawdza się ono szczególnie w odniesieniu do zwyczajów kulinarnych poszczególnych państw, jako że ich uwarunkowania geograficzne oraz kultura niejednokrotnie w znacznym stopniu wpływają na specyfikę przygotowywanych dań oraz spożywanych przez mieszkańców napojów. Aby dowieść słuszności rodzimego przysłowia, postanowiliśmy dziś przyjrzeć się cechom sprawiającym, że kulinarną sztukę włoską uznaje się za tak wyjątkową i odmienną od pozostałych kuchni świata.

Jak mówi właścicielka restauracji włoskiej Pomodorino z Krakowa; odwiedzając włoską restaurację wiedzieć musimy, iż mieszkańcy słonecznej Italii niezwykłą wręcz miłością pałają do wszelkiego rodzaju przypraw wzmacniających smak i aromat dań. Sprawia to, że zarówno makarony, mięsa, jak i zupy wzbogacają oni takimi dodatkami jak: oregano, kolendra, bazylia, czosnek, czy też tymianek. Przyznać trzeba, że na przestrzeni lat doszli oni do takiej perfekcji w stosowaniu przypraw, że trudno wyobrazić sobie bez nich spaghetti po bolońsku czy wyśmienitą pizzę.

Kiedy po raz pierwszy zawitamy do Włoch, zadziwić nas może fakt, że zarówno w wysokiej klasy restauracjach jak i przydrożnych barach w niewielkich koszykach znajdują się oliwki pełniące rolę przystawek. Są one nie tylko popularnym zamiennikiem tradycyjnych chrupek czy popularnych w Polsce paluszków, ale także jednymi z najpowszechniej dostępnych w rzeczonym kraju owoców. Dzięki doskonałemu klimatowi oraz rozlicznej ilości plantacji, oliwki dostępne są niemalże w każdym sklepie, zarówno w formie naturalnej jak i przetworzonej (oliwa z oliwek, pasta oliwna). Stanowią one także kluczowy dodatek wielu potraw włoskich, w szczególności tak uwielbianych zarówno przez tubylców jak i turystów penne z oliwkami i tuńczykiem, smażonej cukinii, czy w końcu sałatek owocowych.

Kolejną cechą charakterystyczną kuchni włoskiej jest uwielbienie do kruchego pieczywa. Niejednokrotnie jest ono podawane z daniami obiadowymi…i konsumowane przez osoby niezaznajomione z włoską tradycją jeszcze przed przejściem do dania głównego, na co mieszkańcy Italii reagują rozbawieniem. W ich kulturze pieczywo takie jest bowiem stosowane do wytarcia talerza, zebrania aromatycznych sosów i pozostałości sałatek oraz mięsa z naczynia. Czynność taka pozwala nie tylko raz jeszcze doświadczyć smaku oraz aromatu spożytego dania, ale także stanowi ukłon w stronę kucharza, pokazując jak bardzo przygotowane danie nam smakowało.

Niezwykle interesującą kwestią wyróżniającą kuchnię włoską jest też zapatrywanie na ilość potraw tworzących pełen posiłek. Jak dobrze wiemy, w Polsce utarło się, że obiad powinien składać się maksymalnie z dwóch dań, a więc z lekkiej zupy oraz z dania głównego, najczęściej na bazie mięsa, ziemniaków oraz surówki. U Włochów najobfitszy posiłek dnia stanowić może od trzech do nawet sześciu dań. Rozpoczynają oni bowiem kulinarną ucztę od delikatnej przystawki, po której przychodzi czas na danie przygotowane na bazie mąki lub makaronu. Kolejna na liście jest zupa, a w kolejce czeka już zwieńczenie posiłku, a więc owoce morza, dziczyzna, pizza, czy gotowane i smażone sery. Bez wątpienia kuchnia włoska nie jest przeznaczona dla osób dbających o linię i skrupulatnie liczących przyjmowane z posiłkiem kalorie. Włoch nie odejdzie bowiem od stołu do momentu, aż nie będzie w pełni syty i zadowolony…nawet w sytuacji gdyby miało to oznaczać konieczność zakupu szerszych spodni czy luźniejszej koszuli!